1 maart 2023

Meester Serapis Bey.

Kinderhart.

Mensen mogen beter gaan begrijpen wat er in een kinderhart omgaat. Trauma’s specifiek bij kinderen willen we gaan ontleden. Het is niet de bedoeling dat mensen een schuldgevoel gaan krijgen, omdat ze op die manier het niet gezien of gedaan hebben. Het is deze tijd die er om vraagt, omdat het belang van de kinderziel op een hele andere manier ervaren mag gaan worden en gediend.

Ieder ziel die ervoor kiest om een nieuw leven te beginnen heeft vooraf heel veel gesprekken. Verschillende zaken worden besproken. Een daarvan, zo niet de belangrijkste, is de keuze van de ouders. Deze keuze wordt zorgvuldig gemaakt. De kindsheid is een periode waarin het kind gevormd wordt. Dan spreek ik niet alleen over zijn kundigheden en vaardigheden, maar vooral over zijn gevoelsleven. Over zijn wijze van aanwezig zijn in zijn omringende wereld. Hoe ziet hij zichzelf? Hoe kijkt hij naar de ander, zijn ouders en verdere leden van het gezin? Zijn er al kleine verwachtingen of grote? Welke angsten heeft het al laten zien of juist niet. Is er empathie? Welke eigenschappen vallen op? Is het een flexibele geest, een licht karakter of zwaar op de hand? Je zou kunnen zeggen dat de aanzet tot wat het gaat worden er al is, je hoeft het alleen nog groot te brengen. Toch is dit niet waar. Het grootste deel van de ontwikkeling van het kind valt of staat bij de ouder of verzorger of juist gebrek daaraan. Deze invloed is groot. Een kind is op jonge leeftijd nog verbonden met zijn ouders. Hoe het kind in aanleg ook is, de wijze waarop ouders hem grootbrengen is bepalend. Als ouders in hun ouderschap, verder kunnen kijken dan zichzelf en een zekere volwassenheid tonen, dan is er de mogelijkheid voor het kind om ook ‘verder te kijken’ en kennis te maken met de positie van de ouder en zijn eigen rol in het gezin. Het is de weg van het onderscheid leren maken, dat al vroeg begint. Belangrijke facetten als verantwoordelijkheid en zorg, stabiliteit en sociabiliteit kunnen zo opgenomen worden. Als ouders zelf uit een verstoorde gezinssituatie komen en een onbalans in zich dragen, die groter is dan de norm, moet het kind met zijn eigen uitrusting, daar zelf een weg in zien te vinden. Een kind vindt dan allerlei aanpassingen om er doorheen te komen. Deze aanpassingen zijn dienend zolang het kind klein is. Zij helpen het kind zich te verweren. Het geeft troost, het kan een invulling geven aan wat wordt gemist. De redenen zijn divers en inmiddels wordt dit verschijnsel in de therapeutische wereld herkent. De reden waarom wij nu schrijven is ook om aan te geven waarom deze attitudes niet werken op de langere termijn, in het verdere leven. Kinderen groeien uit hun jasje, want op enig moment ben je geen kind meer en als volwassene is het vaak eerder een hinder. Weg ermee? Lukt dat? Nee, want dat kind met die attitude die het meegenomen heeft naar een volwassen leven is nog steeds op sommige momenten dat kind. Weet dat dit geldt voor bijna iedereen.

Ouders doen het niet expres vaak zijn ze zelf in een fase gekomen die meer te maken heeft met de zoektocht naar zichzelf en sommige zoeken daarbij hulp in een therapeutisch sfeer. Soms is het gewoon een druk leven. Er moet zoveel en onderwijl zijn er de kinderen die veel overnemen. Als je van tevoren je leven hebt doorgesproken is het dan niet raar dat je ouders hebt die soms een gedrag hebben dat nog onvolwassenen is? Remt je dat niet in je groei? Nee, deze ouders zijn speciaal geselecteerd om te doen wat van ze verwacht wordt en dat is hun leven te leven, zoals ze dat doen. Geen oordeel. Geen goed en geen fout.

De kinderziel is eigenlijk een volwassen ziel, die in deze entourage is gestapt om iets te leren. Vreemd? Nee, de aarde is een plaats om te leren of niet? De hele omgeving van het kind niet alleen de ouders die een grote rol spelen doen hierin mee. Ouders die meer ‘geluk’ hebben gehad en gezegend zijn met een meer innerlijke balans doen het goed. Toch? Ja, als het de bedoeling van de ziel was wel. Maar kennen zij dan geen valkuil? Hebben deze ouders niet ook hun aanpassingen aan het leven? Wat ik nu vertel is altijd zo geweest. Natuurlijk heb je met de geschiedenis te maken er zijn veel sociale hervormingen geweest. Een kind van nu in dit deel van de wereld heeft het in het algemeen goed. Maar juist is daarom de valkuil groot te benoemen, want dan krijg je met veel aspecten te maken die over het hoofd gezien kunnen worden en nieuw zijn.

In de huidige wereld, denk ik aan het kind dat voldoende voeding krijgt. In een huis kan wonen wat ademt zogezegd, ruimte om te bewegen. Vanaf het moment dat ze geboren zijn en kunnen lopen tot aan de jonge volwassenheid is er zorg en onderwijs. Voldoende kleding afgestemd op de seizoenen en laten we vooral materiële zaken als speelgoed en technische snufjes niet vergeten.

Veel zielen die in de huidige tijd incarneren kennen deze welvaart. Natuurlijk blijven er verschillen in de mate waarin de welvaart geconsumeerd kan worden, maar de vrijheid om te ontwikkelen is er. Niets mee mis mee zul je denken.

De valkuil waar ik over sprak is het materialisme. Het is dat nieuwe waar ik over sprak. Ik bedoel daarmee niet dat speelgoed geen mogelijkheid mag zijn om een kind te plezieren. Maar het wordt ok gegeven in andere gevallen. Om bijvoorbeeld bepaalde zaken te verzachten. Als je als ouders meer van huis bent dan je zou willen, is het dan niet fijn om de kinderen een beetje te verwennen met speelgoed. Of speelgoed als troost, een gescheiden ouder die een bepaald gemis voelt bij het kind en iets wil goedmaken. Herken je het? Als een ziel naar de aarde komt dan zijn de belangrijke events in zijn leven besproken. Alles is met een reden. De ziel kent die reden. Is het dan niet juist belangrijk om dit te bespreken in plaats van materiële genoegdoening? Wist je dit niet? Dat weet ik, daarom schrijven wij er nu over. Een kind is niet geholpen met schrale compensaties, maar met begrip. In deze tijd wordt hier al over geschreven en mag je omtrent deze zaken meer kennis nemen. Het is voor een kind niet te begrijpen dat zijn vader ineens weg is. De ouder is misschien zo emotioneel dat hij/zij niet toekomt aan uitleg en als die uitleg er wel is, dan is hij vaak ernstig gekleurd door deze zelfde emoties en doet dan de waarheid geen recht. Maar een kind wil alles weten. Het wil horen waar het echt over gaat. Het wil herinnerd worden aan waar hij voor gekomen is. Zijn blauwdruk. Het wil vooruitgang maken en begrijpen waar het over gaat in het leven. Geholpen worden betekent beluisterd worden. Stem af op je kind, laat jullie harten resoneren. De antwoorden komen als vanzelf bij je op.

Het kind zelf, wat nog in sterke verbinding staat met de geestelijke wereld geeft vaak aan wat er aan de hand is. Soms heel duidelijk maar dan wordt het makkelijk lachend weggewuifd of erger ontkent. Maar het is ook subtiel en alleen bij ‘afgestemd’ zijn kun je het voelen. De zorg en verantwoordelijkheid voor kinderen wordt serieus genomen. Er wordt al anders naar kinderen gekeken en ook het begrip opvoeden wordt vaak bediscussieerd. Ook is er de tendens om kinderen die ouder worden te laten participeren in besluitvormingen. Maar het blijft een hectisch bestaan wat een ouder van nu veelal leidt en helaas moeten kinderen het daarom soms ook doen met minder aandacht. ‘geen tijd’ is dan de reden. Maar laten wij jullie zeggen dat het met tijd dus niets uit te staan heeft. Het heeft met afstemming te maken. Ik spreek nu niet over ouders die in een overlevingssituatie zijn. Ik spreek over de ouders die ik eerder benoemd heb. Het is een andere manier van kijken naar je nakomelingen dan je gewend bent. Ik spreek ook voor de grootouders en begeleiders. Hun rol is dezelfde.

De ziel die opteert voor een nieuw leven heeft er zin in. Vaak is de tijd van voorbereiding spannend geweest en is alles te uit en te na besproken in de wereld waar de ziel zijn thuishaven heeft. Ook het uur en het ogenblik van geboorte is bepaald. Ouders denken vaak hun kinderwens te kunnen plannen. Dit is niet het geval. De planning komt vanuit de geestelijke wereld met toestemming van de ouders, want ook zij waren aanwezig in de voorbereidende gesprekken. Alles is altijd een keuze en dat gaat door tot in de eeuwigheid om zo te noemen. Het leven eindigt niet met een dood die eindigend is. Je legt het lichaam wat jou gediend heeft af en je gaat verder precies als wie je bent maar met een ander lichaam. Hier zal nog meer over gezegd gaan worden. Voor nu is het belangrijk te weten dat levens cycli vormen en thematisch verbonden zijn met elkaar. Wat mag ik me daarbij bedenken, zul je vragen. Je weet inmiddels dat de ziel de wens heeft om compleet te zijn. Vanuit de heelheid waaruit we kwamen, is er een besef gegroeid niet compleet te zijn. Dit gevoel heeft zich voor ieder individu op zijn evolutieweg vastgezet als een gevoel van schuld. Deze oer-schuld zoals hij ook genoemd wordt telt dus voor ieder individu op aarde.

De levens op aarde bieden een enorme ervaringsweg om deze schuld op te heffen. Dit is echter niet eenvoudig. Het gaat met vallen en opstaan en ik kan eerlijk zeggen dat het eruit ziet als een stap voorwaarts en twee stappen achterwaarts. Het lijkt niet op te schieten, denk je, want waarom moet de mens anders zoveel levens ervaren? We begrijpen dat, maar de werkelijkheid is anders. Deze oer-schuld heeft zich vervormd binnen iedere ziel tot iets wat uniek is. In deze tijd zijn veel zielen voor het laatst in incarnatie. Het is een grote zuivering op aarde, die transformatie heet. Zij gaan verder op hun ontwikkelingsweg in de geestelijke wereld. Het Christusbewustzijn, wat iedereen in zich draagt, zal de leidende factor zijn. Als een ziel dus nu naar de wereld komt , om dat laatste leven te leven, begrijp je dat het soms zware stukken zijn, die nog opgeheven willen worden. Thema’s van verschillende incarnaties komen aan bod. Het zijn de hardnekkige overtuigingen en angsten waar de mens tegen te hoop kan lopen en vaak al heel oud zijn.