Hugo spreekt over autisme.

18 maart 2025

 

Gast: Goedemorgen.
Tonny: Goedemorgen aan jou. Ik zie je op en neer bewegen en een beetje schommelen…en je hoofd valt een beetje naar voren.
Gast: Ja.
Tonny:  Was je gehandicapt op Aarde?
Gast: Ja, dat kun je zo stellen, maar niet mijn lichaam. Ik had wat ze nu noemen Autisme, maar dat was toen nog niet bekend. Ik kon hele uren in mezelf zitten en deze beweging maken. Dan was ik eigenlijk niet op Aarde, dan was ik uit mijn lichaam.
Tonny: Was je dan ook in die andere wereld?
Gast: Nee, niet zoals ik hem nu ervaar, maar mijn bewustzijn ging er wel uit; naar een plaats waar het heel stil was. Het was toen voor mij toch een uitvlucht, want mensen konden wel veel van mij vinden en over mij heen en door mij heen en langs mij heen, heel druk praten. Daar kon ik niet goed tegen en dan ging ik eruit, uit mijn lichaam en dan zagen mensen mij dit doen.
Tonny: ..en dan was je onbereikbaar.
Gast: Op enig moment hebben ze mij naar een gesticht gebracht waar ik een soort eenzame opsluiting kreeg. Ik werd letterlijk overal vandaan gehouden en apart gezet.
Tonny: Hoe was dat voor jou?
Gast: In eerste instantie vond ik het niet erg om bevrijd te zijn van al die herrie om me heen. Maar je begrijpt, ik had juist aandacht nodig en begrip en liefde zoals iedereen dat nodig heeft. Dat kreeg ik niet. Ik kreeg onbegrip. Ik was een schande voor mijn familie. Het leek onwil te zijn. Ik keek toch gewoon uit mijn ogen. Als ik wilde praten kon ik praten. Lieten ze me dingen leren en dan kon ik alles onthouden. Dat gaf te denken. Ik kon gewoon denken. Ik had zelfs een goed geheugen. Niet praten, in zwijgen blijven, niet meedoen was een koppigheid. Daarom sloten ze me op. Je kon het ook zien als een soort straf.
Ik was van edele geboorte. Het is erg lang geleden. Je mag dan wel aan een paar eeuwen denken. Ouders waren toen nog anders. Het ging om de voortzetting van het geslacht. Ik was de oudste zoon en kon dat niet. Met mij is ook de familie uitgestorven. Ik was de laatste in de rij. Dus je begrijpt, er zat ook boosheid bij, frustratie van mijn familie. Dat heb ik allemaal opgeslagen. Toen ik hier aankwam voelde dat zo zwaar.
Tonny: .. terwijl je tegelijkertijd wist dat je niet anders had kunnen doen.
Gast: Nee. Maar zelf begreep ik me ook niet. Mij is uitgelegd waarom ik zo was en wat de bedoeling was. Het had natuurlijk te maken met… het was karmisch. Het had met mezelf te maken. Maar het had ook te maken met leerlessen aan mijn ouders en de familie. Maar niemand wist dat. Ik ook niet. Mijn opsluiting vond ik onrechtvaardig. Tegelijkertijd was ik blij ver van hun vandaan te zijn. Toen ik hier aankwam heb ik geleerd wat het werkelijk was, maar mijn ouders ook. We zijn samen verder gegroeid; niet tegelijkertijd. Ik was al een flink stuk op mijn ontwikkelingsweg gevorderd, toen zij weer op mijn weg kwamen. We hebben veel gesproken. Hun ziel en mijn ziel zijn nog vaker teruggegaan naar de Aarde. Maar wij zijn natuurlijk gebleven en verder gegaan, ieder onze eigen weg. Mijn vader is nu een geascendeerde Meester zelfs. Het is dichtbij Karin, het is jouw broer.
Karin: Is hij een geascendeerde Meester?
Gast: Ja Karin.
Karin: Heb ik ook een rol in dat verhaal?
Gast: Nee Karin, maar er zijn familieleden die er bij betrokken waren. Het is niet de reden waarom ik dat nu vertel.

Ik wil eigenlijk even teruggaan naar het autisme. Het wordt nog niet begrepen voor wat het is. Dat komt omdat zijn uitwerking zo divers is. Maar het is zo belangrijk dat deze mensen niet alleen aandacht krijgen, maar dat men ook gaat beseffen wat autisme is. Dat het vaak karmisch is, maar niet altijd. Het kan een opdracht zijn of een taak die iemand zich gesteld heeft om een leermoment te zijn voor velen om hem heen. Maar wat zij vooral nodig hebben is liefde en begrip. Geen schaamte. Geen gevoel van schande. In sommige landen is dat nog steeds aan de orde.

Daarom wil ik vragen om een bron Karin. Ik wil je vragen om een bron te actualiseren.
Karin: Mag ik je naam weten? (onderbreking die na een aantal minuten weer wordt opgeheven).

Gast: Autisme wordt nog steeds niet volledig begrepen en dat kan ook niet. In de toekomst wel. Dan gaan mensen steeds meer beseffen waar het leven over gaat. Ook allerlei andere zaken, iets wat het gewone pad niet gaat. Daar gaat anders naar gekeken worden. Men gaat ook niet meer spreken van afwijkingen, of mensen die zus of zo zijn. Je gaat de verschillen zien en ieder verschil dient een doel. Maar dan is ook juist ook fijn te beseffen waar het over gaat. Dat daar meer kennis over gaat komen. Dat is eigenlijk wat ik op de Aarde wil gaan doen: deze kennis brengen.  Mensen inspireren die hiermee bezig zijn op studiegebied of op het terrein van de wetenschap.

Al die mensen die ervoor staan, die familie hebben met autisme m.n. nog in wat jullie noemen de Derde Wereld landen. Daar is nog zoveel hulp nodig. Maar vergis je niet, ook daar zijn veel wijze mensen die zich daar mee bezig houden en proberen te onderkennen waar het werkelijk over gaat.

Ik wil je vragen een bron te plaatsen in Midden-Europa. Denk aan Duitsland. Het maakt niet uit welke plaats Karin; wij weten dat deze straal, deze vortex zich zal realiseren daar waar hij het meest nodig is.
Karin: Ik doe het graag voor je.

Gast: Mijn naam was Hugo Karin en mijn achternaam is niet meer van belang; hij bestaat niet meer.

Karin: Hugo, ik wil heel graag een vortex voor je plaatsen op een centrale plaats. Je gaf aan Duitsland, maar Ik denk dat ik zelfs over de grens van Duitsland mag gaan. Het zal zichzelf richten en plaatsen waar nodig. Het wordt een bron waarin jouw Licht verankerd gaat worden. Jouw Licht van vergeving gaat door mij heen een specifiek Licht. Jij kent de kleur en jij weet waar het over gaat. Het gaat door mij heen en verankerd zich in de bodem. Vandaaruit zal deze kleur, die jou eigen is, zich gaan vermengen met jouw Christuslicht en het Christuslicht van velen die met jou zijn en die vanuit die andere wereld iets willen gaan betekenen. Het zal resoneren met mensen op Aarde die zich tot dit onderwerp aangetrokken voelen. Er zal dan een hartverbinding gemaakt worden, want dat is wat deze bron wil: mensen raken die hiermee bezig zijn en zich hierdoor aangetrokken voelen. Mensen die autisme op een dieper niveau willen gaan bespreken en gaan beseffen dat deze mensen wel anders zijn, maar niet minder. Dat ze hele gespecialiseerde aandacht behoeven, maar ook gewoon liefde. Geen afwijzing. Geen schande. Het is waar deze vergeving over gaat en getransmuteerd is.

Hugo, Maria zal deze bron zegenen. Die zal zich uitbreiden daarmee. Ik wens je heel veel succes met deze opdracht en Tonny ook. Je zult er echt iets moois van maken. Het zal voor jou heel vervullend zijn en voor de mensen om je heen.

Ik dank je namens de Aarde en de mensen die daarop verblijven; dat jij er voor hen wilt zijn. Het is zo belangrijk. Dank je Hugo.

Hugo: Dank je Karin. Dank je, dat je dit hebt willen realiseren. Ook de Meesters danken jullie en moeder Maria. Ga verder met jouw werk Karin en Tonny. Jullie doen het mooi. Ik dank jullie ook namens velen.

Tonny: Dank je wel Hugo.