Margriet

11 maart 2025

Karin: Een goede morgen…wij verwachten nieuwe personen en we luisteren heel graag naar wat men ons te vertellen heeft of te vragen of beiden..
Gast: Ja, mijn naam is Margriet.
Tonny: Dag Margriet. Mijn naam is Tonny en je spreekt door Karin heen.
Margriet: Ja, ze hebben mij verteld. Alles wordt verteld over wie jullie zijn. Mooi hoor, dat jullie dit werk doen. Ik ben een vrouw, ik kom uit Denemarken, maar ben daar al lang niet meer. Ik ben al lang aan deze kant. Mijn leven was saai. Ik wist nooit wat ik met mijn leven moest doen. Er werd voor mij gezorgd. Ik hoefde zelf niets te ondernemen. Deed ik ook niet. Er was niets wat mij aantrok, wat ik leuk vond om te doen. Zo heb ik mijn leven voorbij laten gaan.
Tonny: Je zei, er werd voor mij gezorgd. Had je een handicap Margriet?
Margriet: Nee. Ik was in een bemiddelde familie geboren. Men heeft zich beijverd om voor mij een man te vinden, maar ik was niet echt meewerkend…ook niet tegenwerkend. Maar er ging niets van mij uit. Mannen vonden aan mij niet veel aan. Ik was gewoon om te zien. Niet mooi, maar ook niet niet-mooi. Alles was gemiddeld. Ik heb geen ziekte gekend, geen pijn. Wat er in de familie allemaal gebeurde dat passeerde mij een beetje. Ik maakte graag wandelingen, dat wel, in het buitengebied niet in de stad. Al die lawaaierige mensen. Ik vond het zelfs verschrikkelijk. Ik was graag bij mezelf. Ik mengde me niet in gesprekken. Ik ging nergens gezellig bij zitten. Ik had niets om handen. Een slapend leven.. en het is zo mooi om te leven! Dat weet ik nu. Als ik terugkijk en ik weet waar we het leven voor krijgen, dan heb ik alles laten liggen.
Tonny: Als je terug zou zijn, wat zou je dan oppakken?
Margriet: Ik had in dat leven de kansen om te gaan studeren en een hobby te hebben zoals jullie dat noemen, iets wat je leuk vindt om te doen. Ik had kunnen piano spelen of een instrument.  Niets van dat alles was aan mij besteed. Dat ik een leven zo voorbij heb laten gaan, wat zo mooi ingevuld had kunnen worden, dat voel ik als een grote spijt. Ik ben daarom in deze wereld ook niet heel ver gekomen. Het was toen ik hier aankwam wel een lichte wereld, maar er gebeurde niet veel. Hier werd voor mij duidelijk gemaakt, welke geestelijke ontwikkeling ik mezelf gegeven had. Die was nihil. Ik kwam in een heel saai gebied. Weinig mensen, er gebeurde niets. Als er iets gebeurde, dan moest het door mij, door mijn eigen initiatief komen. Dan moest ikzelf iets ondernemen, anders gebeurde er niets.
Tonny: Je werd uitgedaagd in deze wereld.
Margriet: Ja. Toen kwam de schaamte, dat ik zo mijn leven zomaar had laten lopen. Geen initiatieven, geen inbreng. Ik weet nu hoe het gekomen is. Dit leven was natuurlijk een reactie op een leven daarvoor. Ik wilde niet naar de Aarde terug. Ik wilde niets meer meemaken. Maar ik kwam in een fijn gezin, dus ik had allerlei mogelijkheden om het anders te doen. Ik leerde ook de liefde kennen. Ik had lieve ouders, maar ik vond het allemaal gewoon. Ik vergeleek mezelf ook niet met anderen die het minder hadden, daar keek ik ook niet naar. Ik werd vaak uitgenodigd om iets te doen, tot iets te komen. Nee.
Nu ik al een tijdje in deze wereld ben van de Geest en men mij bezoekt en met mij gesprekken heeft, ook mijn ouders, wil ik de schaamte over dat leven maar los gaan laten. Ik vraag om vergeving. Ik zou graag een bron plaatsen op Aarde. Een plekje voor mij van waaruit ik nu toch iets kan gaan betekenen voor de wereld. Ik heb al wel ideeën, wat dat zou kunnen zijn. Maar ik doe het stapje voor stapje. Waar ik nu mee begonnen ben, is werkelijk te gaan houden van de mensen die mij bezoeken en die ook van mij houden.
Tonny: Dat is wel een grote stap.
Margriet: Dat is een hele grote stap en dat heeft met die beroemde zelfliefde te maken. De liefde voor mijzelf was eigenlijk een heel klein waakvlammetje geworden.
Tonny: Zat er ook de angst bij om fouten te maken?
Margriet: Nee, het was echt de afwezigheid van wat dan ook. Je krijgt het leven. Het is een rijkdom hoe het zich ook ontplooit. Het is altijd om te leren en een grote stap vooruit te maken, ook om dingen los te laten. Heb ik allemaal niet gedaan. Ik heb het niet ingevuld. Ik ben alleen aanwezig geweest. Nu gaat het anders worden. Mijn ziel heeft al een ander leven nu op Aarde, maar ik ben hier. Ik wil heel graag mijn bijdrage gaan geven aan de nieuwe persoonlijkheid van mijn ziel. Maar ik wil nog wel heel veel meer. Ik vraag om vergeving. Ik weet dat de Heilige Geest weet welke vergeving nodig is.

Karin: Ja Margriet, Ik vraag vergeving voor jou, voor mijzelf. Het Licht van vergeving mag door mij heen gaan en jouw schaamte en pijn, je frustraties, boosheid met zich meenemen. Het stroomt door mij heen en raakt de Aarde. Het wordt nu omgezet in een prachtig Licht, dat heet transmutatie. Het is jouw mooie Licht. Het is een bron op Aarde en wordt verankerd. Jouw Christuslicht is daar aanwezig. Het is al geen waakvlammetje meer. Ik zie een mooi Licht. Vanuit dat Licht mag jij gaan leven, mag je op Aarde iets gaan betekenen, ook voor de nieuwe persoon van jouw ziel. Je word gevoed door deze bron, maar jij mag hem ook zelf jouw aandacht en liefde schenken. Je bent nu Lichter, letterlijk en figuurlijk Margriet. Ik denk dat de ruimte om jou heen nu ook Lichter is. Er zijn personen om je heen die van je houden. Nooit meer zul je zo’n houding hebben, zo’n wijze van leven. Je weet nu wat het is en wat je gemist hebt en wat voor je ligt. Je leeft in een wereld waar ontzettend veel aangeboden wordt, heel veel uitdagingen. Ik weet dat je ze het liefst allemaal tegelijkertijd zou doen. Je voelt de energie door je heen stromen en jouw Licht. Tonny en ik wensen je heel veel liefde toe voor jezelf en een heel mooi leven in de Lichtwereld.
Margriet: Dank je Karin en Tonny. Ik ben zo verwonderd wat mij overkomt, maar ook voel ik me zo blij, geëmotioneerd en zo dankbaar. Dank je.