Michiel de Ruyter

4 maart 2025

 

Karin: Wij nodigen een volgende gast uit om te komen.
Gast: Goedenavond.
Tonny: Goedenavond.
Gast: Ik voel me vereerd dat ik mag komen. Jullie kennen mijn naam, maar ik ben er niet trots op. Ik ben al een paar honderd jaar niet meer op de Aarde. Ik was een Nederlander, het was toen nog De Zeven Verenigde Provinciën. Ik ben Michiel de Ruyter.
Tony: Ja, dat dacht ik al. Dag Michiel.
M.d.R.: Dag Mevrouw.
Tonny: Tonny heet ik.
M.d.R.: Mag ik u Tonny noemen?
Tonny: Zeker.
(Karin moest even hoesten.)
M.d.R.: Het is lang geleden dat ik gekucht heb. Ja Tonny, ik ben inderdaad gekomen om tweeërlei redenen. Op de eerste plaats wil ik laten horen, want ik weet dat jullie publiceren, dat ik bij lange na niet meer de mens ben die ik toen was. Mijn ziel heeft nog een paar keer voor een nieuw leven gekozen in die tussentijd, maar mijn gedachten gaan steeds terug naar die oude tijd. Waar ik nu ben is een Lichtwereld. Niet heel hoog, maar dat heeft met mijzelf te maken.
Tonny: Ja, dat heeft met u te maken, omdat u de pijn nog niet heeft kunnen verwerken uit het leven van Michiel de Ruyter?
M.d.R: Dat heeft lang geduurd, want ik wist onmiddellijk toen ik hier aankwam, dat het mis was. Daar heb ik lang over gedaan, dat zeg ik eerlijk. Maar de reden dat ik nog niet zo heel ver ben, is omdat ik op dit niveau wilde blijven.
Tonny: U vond het niet voor uzelf kunnen, dat u naar een lichter gebied zou gaan?
MdR: Ja, ik had moeite mezelf te vergeven. In dit gebied waar ik nu ben, doe ik erg veel. Dat werk doe ik graag. Ik houd me bezig met oorlogsslachtoffers. Mensen die hier aankomen in paniek, in pijn, in chaos. Ik help ze opvangen en ze tot rust brengen en vertellen over hun nieuwe situatie. Vertellen waar ze gekomen zijn. Het is prachtig werk. Ik doe het zo graag, dat ik het gevoel heb hier nooit mee op te zullen houden. Maar ik weet dat ik verder moet. Overal waar ik kom zal mooi werk te doen zijn.
Ja, ik heb moeite mezelf te vergeven. Misschien hebben jullie ook wel gemerkt, dat juist mensen met een groot ego op Aarde, de grootste moeite hebben om zichzelf te vergeven.
Tonny: Het is ook zo, zeker als je gelooft dat het de enige werkelijkheid is geweest, dan is het extra moeilijk, want als je eenmaal weet dat alles op Aarde lessen zijn en gelukkig niet de werkelijkheid dan is het anders. Er is maar één werkelijkheid, jouw kern, deze is liefde, gewoon puur liefde.
M.d.R: Ja, dat is zo Tonny. Het ontroert me dat je dat zegt, omdat het zo is. Ik zou willen dat ik het aan mezelf kon zeggen, maar dat is ook de moeilijkheid. Ik zeg het wel makkelijk voor anderen, maar niet zo voor mezelf. Iets weerhoudt mij om verder te  gaan. Maar ik weet ook dat de tijd gekomen is. Mijn kinderen uit dit leven zijn me trouw. Ze komen vaak naar me toe. Ik ben er dankbaar voor. Maar nu wil ik, omdat het me zo vaak gezegd is, vergeving vragen. Het geloof in mezelf mag terugkomen, want dat is het. Mezelf niet vergeven, is niet het geloof in mezelf. Durven aannemen dat ik mooi ben, dat ik Licht ben, dat mijn essentie zo mooi is. Want de mate waarin ik goed gedaan heb is zoveel meer dan de keer dat ik het niet mooi gedaan heb. Je zou zeggen er is geen enkele verhouding toe, maar het is zo erg als een mens zich schuldig voelt en zich schaamt. Het is zo moeilijk om daarover heen te stappen, maar het is nog moeilijker om ernaar te kijken en dat moet ik nu doen. Ik moet van mijzelf accepteren, dat mijn leven zo was, dat ik dat niet ben.

Ik buig mijn hoofd Karin en ik vouw mijn handen. Ik vraag om vergeving. Het is mooi, dat twee mensen op Aarde een situatie kunnen creëren waarin ik mij veilig voel en dat ik dat durf te vragen.

Karin: Michiel, ik ben Karin. Je weet inmiddels dat ik een kanaal van vergeving ben. Je bent dichtbij ons. Mijn hart is verbonden met jouw hart op hoog niveau. Het Goddelijk Licht van vergeving stroomt door mij heen. Ik vraag vergeving aan die ene Zoon van God die we beiden zijn. Het Licht gaat door mij heen en neemt alles met zich mee wat je nu tot het laatst vastgehouden hebt en wat je niet wilt aanzien. Met  de aanraking van de Aarde is het opgeheven en tot een Licht getransmuteerd. Jouw Licht, jouw Christuslicht. Alles is opgeheven Michiel. Niets is nog over van wat je zo bezwaard heeft. Je bent volledig vrij. Ook in die andere wereld waar je nu al bent, kun je op een andere manier gaan kijken en ervaren. Het zal een nieuwe wereld voor je openen. Dat is ook de bedoeling. Je hebt veel voornemens en je wilt zoveel. Je gaat het allemaal doen.
Jouw Christuslicht is verankerd.  Je mag de Meesters vragen ook het Christuslicht daar te verankeren, zodat  je je altijd geruggesteund zult voelen door hen.
Ik heb het gevoel dat het feest is om jou heen. Dat mensen in grote blijdschap en vreugde zijn dat je de stap gemaakt hebt. Ze feliciteren je en zijn gelukkig met jou.
M.d.R.: Ja Karin, het is prachtig…het is feest. Ik ben je zo dankbaar, Tonny ook.
Tonny: Dank je wel Michiel.
M.d.R.: Misschien spreek ik jullie nog eens, maar dan zal het met een mooie boodschap zijn. Dank jullie wel.
Karin: Dank je Michiel.