Het spiegelbeeld in de vijver

Het is lang geleden dat er een meisje leefde dat altijd naar haar spiegelbeeld keek in het water van de vijver. Zij kon daar hele dagen zitten zonder iets anders te doen.

Op een dag toen ze weer aan het staren was in de vijver zag ze dat haar spiegelbeeld bewoog en hoewel ze zelf zonder veel emotie keek zag ze haar spiegelbeeld hartelijk lachen.

Waarom lach je vroeg het meisje aan het spiegelbeeld ben ik zo grappig?

Nee hoor, zei het spiegelbeeld ik lach niet om jou maar om mezelf.

Mezelf zei het meisje met vragende stem.

Ja, zei het spiegelbeeld iedere keer als jij in de spiegel van de vijver kijkt zie ik mezelf en dat vind ik hoogst vermakelijk.

Wat zeggen die vragende ogen dan vroeg het meisje.

Deze vragende ogen spreken over verwachting en dat is misplaatst zei het spiegelbeeld verwachtingen zijn ijdele hoop want ik heb je niets te geven, ik ben maar een spiegelbeeld. Wat je ziet is een illusie een gevangen moment in jouw bestaan en daarmee vergankelijk.

Kijk eens om je heen, kijk eens naar de tuin die jou omringt. Naast je groeit een prachtige roos zij buigt voorover naar het water ook haar spiegelbeeld is te zien in het water, maar zij kijkt er niet naar want dat kan ze niet ze kan alleen maar bestaan van uit haarzelf haar vergankelijkheid is haar schoonheid en haar verwachting is niet anders dan zijn die ze is.

Wees als deze roos meisje en laat me niet meer lachen om je vragende ogen maar je toelachen om wie je bent, mooi als deze roos, maar met een schoonheid die ondanks haar vergankelijkheid van eeuwigheid getuigt in het nu.