Zuster Elisabeth

24 februari 2025

Gast: ik ben dankbaar dat ik door mag komen.
Tonny: fijn dat je er bent.
Gast: ik ben een anonieme persoon. Ieder mens maakt keuzes in het leven, ik ook. Maar ergens heb ik een keuze gemaakt die mijn volledige leven heeft doen mislukken.
Ik werd geboren in een familie waar wel wat geld was. Ik was een dochter en ik had kunnen studeren. Dat vond ik fijn. Maar de bedoeling was toch dat ik zou trouwen. Er werd een man voor mij gevonden waar ik niet van kon houden. Ik wilde niet met hem trouwen. Maar het was zo belangrijk dat het kapitaal in tact bleef. Je hoefde niet van elkaar te houden, als je maar met elkaar trouwde. Begrijp dat het lang geleden is. Zo wordt allang niet meer gedacht. Om vrij te zijn van de dwang ben ik in het klooster gegaan. Maar ik voelde geen roeping. Het kloosterleven was zwaar. Ik was bevrijd van mijn familie, maar ik kon er niet wennen. Geen enkel gebed kwam uit mijn hart. Ik was niet aardig voor de medezusters. In feite was ik niet aardig voor mijzelf.

Toen ik hier aankwam was ik rusteloos. Ik kon geen vrede vinden in mijn hart. Ik had zoveel gebeden opgestuurd naar de hemel. Ze hadden me helemaal niet geholpen. Het was erg leeg waar ik kwam. Ik werd teruggeworpen op mezelf zoals in het klooster. Maar in de geestelijke wereld kun je je gevoelens niet opzij schuiven, komen ze naar je toe en moet je ernaar kijken. Je moet ermee leven. Ze komen steeds terug. Ik ging ervoor op de loop, letterlijk. Ik probeerde afleiding te vinden, me te verstoppen. Dit doe ik al driehonderd jaar. Ik wist niet dat het driehonderd jaar was. Maar ik ben wat vaker bij Karin en dan zie ik hoezeer de tijd veranderd is. Toen hebben ze mij verteld welke tijd dit is.

Ik ben gestorven in 1702, dus dat is lang geleden. Ik heb mijn hoop op Karin gevestigd en haar kanaal zijn van vergeving. Ik heb het als een verraad gevoeld aan Christus. Vond het slecht van mezelf dat ik geen roeping voelde; Christus was voor ons gestorven aan het kruis. Ik heb mezelf heel wreed behandeld en getergd en daarmee ging ik  in deze wereld door.

Ik vraag om vergeving. Ik heb mezelf weggehouden bij de liefde voor mezelf. Ik heb dat niet begrepen. Je moet je voorstellen dat die driehonderd jaar geen driehonderd jaar duren. Het is een bewustzijns-vernauwing waarin ik leefde en dan doet tijd niet mee. Ik zit nu op mijn knieën en vraag om vergeving. Dat in mijn eigen hart het Licht weer mag gaan schijnen; de schaduw opgeheven wordt. Dat ik me werkelijk kan verbinden met Christus, met zijn Liefde. Dat ik de liefde voor mijzelf mag ontwikkelen en daarmee de liefde voor de ander. Ik zou graag verlost worden uit het isolement, uit de eenzaamheid waarin ik was. Ik vraag vergeving voor mezelf.
Karin: zou ik je naam mogen weten?
Gast: Elisabeth.

Karin: Elisabeth, ik neem jouw handen in mijn handen. Onze harten zijn verbonden. Het Licht van de Heilige Geest stroomt door mij heen. Alle gedachten van pijn en zelfveroordeling neemt het met zich mee en stroomt door mij heen naar de bodem van de Aarde. Daar wordt alles getransmuteerd Elisabeth. Het is een prachtig Licht wat zich laat zien. Het is jouw Licht. Het is jouw Christuslicht. Alles is opgeheven. Er is een zegening van Moeder Maria, deze zegening is een activatie. Je kunt haar voeden deze bron met jouw Licht en andersom jouw liefde en inspiratie er vandaan halen. Het is een prachtig Licht. Vertrouw op dat Licht. Het zal je zover brengen. De tijd zal niet meer voorbijglijden, maar je zult je er bewust van zijn. Je leefde in een soort mist. Je had het Licht nog niet toegelaten. Kijk eens om je heen. Zijn er mensen die je kent?
Elisabeth: mijn vader…ik zie mijn vader staan…

Karin: …ga naar hem toe. Hij is naar je toegekomen om je mee te nemen naar het Licht, jouw thuis…
Ik wens je heel veel geluk Elisabeth. Alles zal anders zijn. Dank voor je komst.
Tonny: dank je Elisabeth.